جدیدترین مطالب
فصلنامه «گام سوم» شماره ۳
در این شماره نیز مقالاتی متنوع در موضوعات اقتصاد، آینده‌پژوهی، خانواده به همراه بخش‌های نوشتار، سیاست و پرونده‌ای با عنوان «آینده‌ای قمر در عقرب» و بخش ضمیمه نوروزی با عنوان «بزرگ شدن در خاندان مرداک» چاپ شده است.
چالش‌های والدین شاغل: وابستگی به خدمات نگهداری کودک
دیگران فکر می‌کنند من مادر بدی هستم چون بچه‌هایم را به مراکز مراقبت پولی می‌فرستم، اما فرزندانم عاشق مراقبان‌شان و فعالیت‌هایی هستند که با آنها انجام می‌دهند. و اینکه من به کارم ادامه می‌دهم، بهترین تصمیم برای خودم و خانواده‌ام است. مراقبت پولی به این معناست که من زیر فشار انجام هم‌زمان همه‌چیز از پا نمی‌افتم. این نوع مراقبت از سلامت روان من محافظت می‌کند تا بتوانم هم کار کنم و هم مادر باشم، بی‌آنکه به کمک پدربزرگ و مادربزرگ وابسته شوم.
الگوریتم جدید برای مقابله با «توهمات» هوش مصنوعی
یکی از مشکلات پایدار ابزارهای هوش مصنوعی مولد امروزی، مانند ChatGPT، این است که اغلب با اطمینان کامل اطلاعات نادرست ارائه می‌کنند. دانشمندان علوم رایانه این رفتار را «توهم» می‌نامند و آن را یکی از موانع اصلی کاربردپذیری هوش مصنوعی می‌دانند. توهم‌ها باعث بروز برخی اشتباهات عمومی شرم‌آور شده‌اند.
ریاکاری در قضاوت کسانی که زیباتر می‌شوند!
برای آن دسته که با این اصطلاح آشنا نیستند، «چهره‌گرایی» به معنای تبعیض بر مبنای جذابیت ظاهری است. در حالی که بیشتر اشکال تبعیض، اغلب بنا به تعریف، به گروه‌های خاصی محدود می‌شوند؛ برای مثال، زن‌ستیزی نمی‌تواند متوجه مردان باشد،چهره‌گرایی هیچ‌کس را مستثنی نمی‌کند.
پربازدیدترین مطالب
هوش مصنوعی و سیاست: چگونه بفهمیم چه چیزی و چه کسی واقعی است؟
اگر خوش‌شانس باشیم، فناوری‌های جدید فقط باعث سردرگمی مختصری می‌شوند. وگرنه، حوزه سیاسی ما می‌تواند برای همیشه تغییر کند.
روند ۱۰۰ ساله تغییر اشتغال زنان به روایت تصویر
نگاهی به تصاویر صد سال گذشته نشان می‌دهد که زنان چگونه از جنگ‌های جهانی تا قرن ۲۱، توانستند مرزهای شغلی را جابه‌جا کنند و مسیر جدیدی در تاریخ نیروی کار رقم بزنند.
انواع هوش، کاربردهای هوش هیجانی و تقویت آن در کودکان
ین مطلب نگاهی دارد به انواع هوش و نقش مهم آنها در زندگی روزمره و توانایی‌های شناختی انسان. همچنین مروری بر هوش هیجانی و کاربردها و روش‌های تقویت آن در کودکان.
نویسنده: اندرو استیل مترجم: مرجان بختیاری ۳۱ خرداد ۱۴۰۴
پادتن‌ها به‌زودی می‌توانند به کند شدن روند پیری کمک کنند
پروتئین‌های محافظ در بدن ما نه‌تنها در مقابله با عفونت‌ها مؤثرند، بلکه می‌توانند با اثرات افزایش سن نیز مبارزه کنند. پادتن‌ها در حالت عادی، پروتئین‌های محافظی هستند که توسط دستگاه ایمنی بدن تولید می‌شوند تا با باکتری‌ها یا ویروس‌ها مقابله کنند.
این مطلب نوشته‌ای است از اندرو استیل که در تاریخ ۱۷ دسامبر ۲۰۲۴ با عنوان
Antibodies Could Soon Help Slow the Aging Process
در وب‌سایت Wired منتشر شده است.
پادتن‌ها در حالت عادی، پروتئین‌های محافظی هستند که توسط دستگاه ایمنی بدن تولید می‌شوند تا با باکتری‌ها یا ویروس‌ها مقابله کنند. قدرت آنها در ویژگی اختصاصی بودنشان نهفته است زمانی که بیمار می‌شوید، سلول‌های B در دستگاه ایمنی شما وارد فرایندی بسیار دقیق از تکامل شتاب‌یافته می‌شوند و به‌سرعت پادتن‌هایی را بهینه‌سازی می‌کنند که دقیقاً به عامل بیماری‌زا متصل می‌شوند، بی‌آنکه به سلول‌های خودی بچسبند. پادتن‌ها می‌توانند کارکرد میکروب مهاجم را مختل کرده یا آن را برای نابودی توسط دیگر بخش‌های دستگاه ایمنی علامت‌گذاری کنند، و از این رو، بخش مهمی از زرادخانه دفاعی ما در برابر بیماری‌ها محسوب می‌شوند.
این توانایی هدف‌گیری دقیق، آنها را به ابزاری جذاب برای استفاده در زیست‌شناسی یا پزشکی بدل کرده است: می‌توان از آنها برای هدف قرار دادن هر چیزی از عفونت گرفته تا سرطان استفاده کرد. هنگامی که یک پروتئین یا فرایند خاصی را که در یک بیماری دچار اختلال شده شناسایی می‌کنیم، بخش عمده‌ای از زمان و تلاش صرف توسعه دارویی می‌شود که آن فرایند مشخص را هدف قرار دهد، در حالی که کمترین تأثیر را بر سایر بخش‌های بدن داشته باشد. این کار باید بیشترین اثر درمانی را با کمترین عوارض جانبی به همراه داشته باشد. بنابراین، از آنجا که دستگاه ایمنی بدن ما از پیش یاد گرفته است چگونه این کار را انجام دهد، دانشمندان به‌کارگیری پادتن‌ها در کاربردهای بالینی را پیشنهاد کرده‌اند.
نخستین پادتن تأییدشده برای استفاده پزشکی در سال ۱۹۸۶ معرفی شد—muromonab-CD3—که (به‌طرزی طنزآمیز) برای سرکوب دستگاه ایمنی و جلوگیری از پس‌زدگی عضو در بیماران پیوندی طراحی شده بود. امروزه صدها پادتن برای درمان‌های مختلف از جمله سرطان تا کاربردهای به‌ظاهر روزمره استفاده می‌شوند—تست‌های بارداری و آزمایش‌های سریع کووید، برای نمونه، به پادتن‌ها متکی هستند.
امروزه، جدیدترین موج از کاربردهای پادتن‌ها هدفی بلندپروازانه‌تر را دنبال می‌کند: خودِ فرایند پیری. زیرا زیست‌شناسی پیری ما را در برابر مجموعه‌ای گسترده از مشکلات آسیب‌پذیر می‌سازد، از بیماری‌هایی چون سرطان و زوال عقل گرفته تا ناتوانی جسمی، بی‌اختیاری و سفیدی مو. کند کردن این روند می‌تواند ما را برای مدت طولانی‌تری سالم نگه دارد—و برخی از بخش‌های این روند اکنون در تیررس پادتن‌ها قرار دارند.
در سال ۲۰۲۱، یک گروه تحقیقاتی از پادتن‌ها برای هدایت یک داروی کشنده به سلول‌های پیر «سِنِسِنت» استفاده کرد—سلول‌هایی که حذف آنها نشان داده است باعث افزایش طول عمر و سلامت موش‌ها می‌شود. مقاله‌ای دیگر در سال ۲۰۲۳ از پادتن‌های حامل دارویی اندکی متفاوت بهره برد تا پوست موش‌های پیر را جوان‌سازی کند. پادتنی که یک نوع تغییر پروتئینی مرتبط با پیری را هدف قرار می‌داد، باعث افزایش عمر موش‌های اصلاح‌شده ژنتیکی شد. و در مارس ۲۰۲۴، گروه دیگری گزارش دادند که پادتن‌هایی که سلول‌های معیوب مغز استخوان را هدف می‌گیرند، واکنش به واکسنی علیه ویروس (با نام واقعاً نامناسب) فرِند را در موش‌های میانسال بهبود بخشیده‌اند. تقارن زیبایی خواهد بود اگر همان مولکول‌هایی که بدن ما برای مبارزه با بیماری‌ها استفاده می‌کند، بتوانند برای بهبود این توانایی در دوران سالمندی نیز به‌کار روند. همچنین می‌دانیم که این سلول‌های مسن مغز استخوان می‌توانند خطر سرطان‌های خونی و بیماری‌های قلبی را افزایش دهند، بنابراین آزمایش‌های بیشتر ممکن است مزایای گسترده‌تری را آشکار کنند.
این‌ها همگی نمونه‌هایی جالب از اثبات اصل هستند، و داشتن پوستی بهتر و سیستم ایمنی قوی‌تر در پیری به‌خودی‌خود بسیار ارزشمند خواهد بود، اما آیا پادتن‌ها می‌توانند روند پیری را کند کرده و واقعاً باعث افزایش طول عمر موش‌ها یا انسان‌ها شوند؟ در ژوئیه ۲۰۲۴، دانشمندان نشان دادند که پادتن‌هایی که پروتئینی به نام IL-11 را هدف قرار می‌دهند، می‌توانند التهاب را در موش‌ها کاهش داده و طول عمر آنها را تا ۲۵ درصد افزایش دهند—رقمی قابل مقایسه با بهترین داروهای ضدپیری شناخته‌شده مانند راپامایسین. حتی بهتر اینکه پادتن‌های ضد IL-11 هم‌اکنون در مرحله آزمایش انسانی هستند، با نتایج (بسیار) اولیه‌ای که نشان می‌دهد آنها ایمن هستند.
گرگ وینتر، که در سال ۲۰۱۸ برای کار روی جداسازی و تولید انبوه پادتن‌های خاص، جایزه نوبل شیمی را دریافت کرد، در کنفرانسی در سال ۲۰۲۰ گفت: «من حالا پیر شده‌ام و باید چند نوع قرص فشار خون مصرف کنم. آرزو دارم بتوانم فقط ماهی یک‌بار یا هر شش ماه یک‌بار یک تزریق داشته باشم و همه آن ترکیب‌های مختلف قرص را فراموش کنم.» سالی که رؤیای او به واقعیت می‌پیوندد، شاید ۲۰۲۵ باشد.
درباره نویسنده:
اندرو استیل؛ دکترای فیزیک، دانشمند و نویسنده کتاب «بی‌سن: علم نوین پیر نشدن با وجود افزایش سن» است.
